04/08

After our welldeserved "night"rest, we got up at 9:30 AM.
We met a cute little baby Andy and his mum. Before having breakfast we went to the closest grocery store to buy some eggs and bread. Back home with Claudia we got this as breakfast with some delicious patatoes. Around 12.00 AM we drove off heading to New Hampshire. We drove trough Massachusets, Vermont. We stopped at a covered bridge, something typical for New England. After 4 hours of driving we stopped at our destination, the white mountains school in Bethlehem, New Hampshire.
Where we were welcomed by Jonathan and the dog, Simba. After having some chips with salsa and a soda drink, we joined Jonathan to the supermarket. Later we got dinner: Jonathan made buritos with rice and a salad (it was delicious). Then we made a little walk to the vegetable garden, afterwards we saw a video of a trip of Ben (Cathy and Jonathans son) to Peru for a project for school. Finaly we made a little evening walk and got back to write this blog and go to sleep cause we're still tired of our journey to the States yesterday.

Vincent and Kurt.

"Europe will never be as America. Europe is a product of history. America is a product of philosophy" (Tatcher)

first stories, first impression

After Vincent wrote a first message, here's someting from my point of view.
Misschien toch nog maar in het Nederlands, zoals Vincent de vertragingen al uitleggen, kan je je voorstellen dat we een tijdspanne van 25 uur ofzo niet hebben geslapen. 's Morgens werd er ons voorgesteld om een rechtstreekse vlucht naar New York te nemen (spijtig genoeg ging dit niet door, omdat we voor mij een vegetarische maaltijd hadden besteld). Na 10 uur vliegen landen we in Atlanta, we vonden het wel lastig om te weten dat we ongeveer over New Hampshire, NYC vlogen. In Atlanta werd het lopen geblazen (lang geleden dat ik nog eens iets aan mijn conditie deed, en dat na 10 uur stil zitten en fillms bekijken op het vliegtuig) Maar helaas was het vliegtuig al vertrokken , dan maar een latere vlucht = 3 uur wachten in de luchthaven (ik had mijn eerste drie uren in de USA net iets anders voorgesteld of toch niet: we worden voortdurend guys genoemd, een man begon tegen me te spreken (ik wist al gauw heel wat over hem dat hij van Kansas was bijvoorbeeld), hij wist ook te vertellen dat belgen zeer vriendelijk zijn, wenste ons een goede trip and "God, bless you". Uiteindelijk had onze tweede vlucht nog heel wat vertraging, waardoor we rond 23 uur arriveerden, en verwelkomt werden door Cathy and Claudia. Spijtig genoeg had mijn bagage een andere vlucht genomen, naar Littlerock, maar deze zal binnen de 48 uur in New Hampshire worden afgeleverd waar we morgen naartoe rijden (geen idee hoe lang het rijden is vandaag was het 3 uur naar Connecticut), tijdens dit stukje rijden zagen we al heel wat typische dingenm: american flags, american trucks, ...

TTYL, Kurt

first post in the USA

Hey iedereen daar aan het thuisfront

We zijn er eindelijk. Moe en uitgeput zijn ze aangekomen in Conecticut.  Deze morgen zijn ze om zes uur thuis vertrokken naar het vliegveld.  Het inchecken en naar de gate gaan ging zonder problemen.  Maar toen gebeurde het ... ons vliegtuig had om een onbekende rede 1uur vertraging.  Niet echt een probleem zou je denken.  Maar het is dus wel een probleem als je maar 1 en een half uur de tijd hebt om de volgende vlucht te halen.  Uiteindelijk hadden we een 50 tal minuten om over te stappen.  Door de strenge veiligheidsmaatregelen en de vEEEEl te grote luchthaven mistten we onze vlucht.  We kregen een vlucht om 7 uur (bij jullie was het toen 1uur s'nachts)  We liepen en lagen dus vier uur en Atlanta.  Toen werd er meegedeeld dat We 40 Minuten vertraging hadden.  Uiteindelijk werd dat twee uur.
Bij de aankomst werden we opgepikt door Cathy.  En zijn we naar conecticut gereden.  Daar ik nu om 3uur s'nachts nog snel iets voor jullie te typen. Maar nu ga ik SLAAAAAAAAPEN

Counting Down

Onze teller staat al op 11 uur 20 minuten, ik begin wat zenuwachtig te worden, begin van heel wat mensen afscheid te nemen, dit vind ik wel lastig, maar ik weet welke leuke tijden me te wachten staan die me waarschijnlijk heel men leven zullen bijblijven, dus ik blijf toch uitkijken naar ons vertrek.

Ik wou graag iedereen die hier een bezoekje brengt bedanken en vooral Drientje en de Phillip voor hun leuke reactie op het vorige tekstje.

En ik zou graag iedereen alvast willen bedanken die deze reis mogelijk hebben gemaakt: eerst en vooral mijn ouders voor de mentale (en financiële steun), de rest van mijn familie (broer, zus, bomma en bompa, mijn tante (door wie ik op dit idee ben gekomen, zij maakte vroeger namelijk een gelijkaardige reis), ...)
en vooral Vincent (en zijn ouders om hem zo vrij te laten om hem met mij op dit avontuur te laten vertrekken).

Ik weet nog dat ik reeds in het eerste middelbaar met dit idee in mijn hoofd zat, ik weet het een gek idee, zeker voor een twaalfjarige, ... In het derde middelbaar maakte ik een fietstocht met Jimmy, David en Vincent. Toen vertelde ik voor het eerst over een dergerlijke tocht naar de Verenigde Staten, wanneer we waren afgestudeerd. Ze waren allen enthousiast (Vincent bekeek het nuchter en zei dat hij het nog niet wist of het zou uitkomen en of hij de toestemming zou krijgen), maar David was ervan overtuigd om meer te gaan, dit bleef ook het plan, totdat David melde dat hij toch niet zou meegaan (in augustus 2005), ik vond dit uiteraard zeer spijtig, maar begreep hem wel (molletje dit is natuurlijk allang vergeten e). Gelukkig was er Vincent nog, met hem bracht ik reeds in het derde een opdracht voor de klas voor Engels, waar voor het eerst een dergelijke tour ter sprake kwam. Waarschijnlijk dacht toen heel de klas dat er toch nooit iets van in huis zou komen, maar in 6WeWi maakten we nog steeds spreekbeurten over de States, dit idee is nooit verdwenen, het is steeds één van m'n vele dromen gebleven, maar wel een belangrijke! Dus alvast bedankt Vincent, ik hoop dat we vanaf morgen samen de tijd van ons leven beleven.

Aan iedereen de groeten, ik mis jullie nu al, Kurt.

"Everyone dreams, ... , few get the opportunity to live them!"